Βιογραφία

EARLY YEARS

Γεννήθηκα στην Νίκαια του Πειραιά – κοντά στην πλατεία Κρίνης- και τελειώνοντας το σχολείο ανακάλυψα ότι δεν ήθελα να κάνω τίποτα άλλο από το να σπουδάσω σκηνοθεσία κινηματογράφου.
Μου άρεσε πάντα το σινεμά και το θέατρο. Είχα και τρέλα με τα εικαστικά. Δεν μπορεί, κάτι θα μου συνέβαινε! Ήμουν ένα παιδί από μια μέση συνοικιακή οικογένεια πού γοητευόταν από το περιοδικό Αρχιτεκτονική και διακόσμηση, από το μηνιαίο περιοδικό ΘΕΑΤΡΟ και το περιοδικό Σινεμά του Ρεντζή.
Σημειωτέον ότι στην οικογένεια δεν είχαμε κάποια καλλιτεχνική φλέβα για να μου κολλήσει το «μικρόβιο».
Κάτι με γοήτευε σ’ αυτό που λέμε τέχνη. Για να καταλάβετε όταν κάναμε κοπάνα από το λύκειο και όλοι έτρεχαν στις καφετέριες εγώ πήγαινα κινηματογράφο και μάλιστα σε ταινίες δύσκολες (Το μαγαζάκι της Κεντρικής Λεωφόρου, Ο άνθρωπος για όλες τις εποχές κ.α.). Όταν άλλοι πήγαιναν γήπεδο εγώ έτρεχα στο ΚΥΤΤΑΡΟ ν’ ακούσω τον Σαββόπουλο, τους Socrates ή τον Πουλικάκο. Κι’ όταν άλλοι κωλοβαρούσαν εγώ έτρεχα να δω παραστάσεις στο θέατρο με την Παξινού, την Καρέζη και την Λαμπέτη. Έβλεπα Αραμπάλ στην ΣΤΟΑ στου Ζωγράφου, ή Μπέκετ στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, του Κάρολου Κουν.
Παράλληλα οι φιγούρες τις Marilyn Monroe και της Gilda ανακατεύονταν με τα συγκλονιστικά πλάνα του Πολίτη Κέην και το αστείο πρόσωπο της Λούση Μπώλλ φτιάχνοντας ένα μαγικό πάζλ.

Επίσης κάτι άλλο πρωτόγνωρο για την εποχή και για την οικογένεια μας ήταν ότι στα 19 μου, απέκτησα την «ανεξαρτησία» μου φεύγοντας από το πατρικό στην Νίκαια και μετακομίζοντας στην Αθήνα. Δούλευα και σπούδαζα στην Αθήνα και η διαδρομή μέχρι την Νίκαια 4 φορές την ημέρα μου έτρωγε πολύ χρόνο.

Η ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

Οι δουλειές πού έκανα παράλληλα με την σχολή σκηνοθεσίας Λυκούργου Σταυράκου ήταν καλλιτεχνικής φύσεως. Διαφημιστικά γραφεία με προσφερόμενες εκπομπές στο ραδιόφωνο, και τηλεοπτικά προγράμματα. Έτσι γνωρίστηκα με ανθρώπους της τηλεόρασης και των εταιριών δίσκων και τελειώνοντας την σχολή βρέθηκα να δουλεύω στο τμήμα δημοσίων σχέσεων της PolyGram, βοηθός του Ζακ Μεναχέμ.
Από την βαριά κουλτούρα του βωβού Ρώσικου κινηματογράφου, του Μίκλος Γιάντσο, της Αλκυονίδας και του Στούντιο, βρέθηκα να κάνω δημόσιες σχέσεις σε τραγουδιστές. Στην αρχή φρίκαρα λιγάκι αλλά κατά βάθος πρέπει να μου άρεσε.
Γρήγορα- γρήγορα, παράτησα τις σκηνοθετικές βλέψεις (έτσι κι’ αλλιώς πολύ ακριβό σπορ) και αφοσιώθηκα στην νέα μου δουλειά, την δισκογραφία. Έκανα ένα ταινιάκι 8mm, για το πτυχίο μου, την Σαλώμη, στο οποίο έπαιξαν και βοήθησαν φίλοι και γνωστοί, και αυτό ήταν. Σκηνοθεσία τέλος.

Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΑ «ΜΕΓΑΘΗΡΙΑ»

Τώρα έπρεπε να αφοσιωθώ στην νέα μου δουλειά πού όπως είπα μου άρεσε και είχε αρχίσει να με γοητεύει. Μου είχαν πει τι έπρεπε να κάνω, τι ήταν αυτές οι περίφημες δημόσιες σχέσεις, αλλά εμένα δεν μου έφτανε αυτό πού μου είχαν πει και ήθελα κι’ άλλα. Το εξέλιξα το θέμα. Από μόνος μου, χωρίς σπουδές και χωρίς βοήθεια. Στρώθηκα στη δουλειά και καθημερινά μάθαινα και από κάτι καινούργιο.

Δούλευα για καλλιτέχνες όπως: Μαρινέλλα, Μητροπάνος, Τσανακλίδου, Τουρνάς, Ελπίδα, Χατζηνάσιος, Ρίτα Σακελάριου, Δούκισσα, Robert Williams, Σταύρος Λογαρίδης, Πασχάλης, Καλογιάννης, Χριστιάννα και πολλούς ακόμα. Εκεί γνώρισα τον Άκη Πάνου, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Σταμάτη Κραουνάκη που έχουμε μείνει ακόμα φίλοι κ.α. Συγχρόνως μάθαινα και ρουφούσα το κάθε τι σαν σφουγγάρι.

Αισθάνθηκα υπέροχα όταν γνώρισα τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και την Ειρήνη Παπά. Είχαν κάνει το δίσκο Ωδές και έπρεπε να οργανώσω όλη την προβολή του δίσκου. Ειλικρινά τον δούλεψα συγκλονιστικά αυτό το δίσκο, πού γρήγορα έγινε χρυσός (τότε ο χρυσός ήταν 50.000 αντίτυπα). Είχα οργανώσει τόσες συνεντεύξεις και τόσα εξώφυλλα της Ειρήνης πού από ότι μου έλεγε και η ίδια, ποτέ στην καριέρα της δεν είχε τόση δημοσιότητα.
Λίγα χρόνια πριν η φίλη μου και συμφοιτήτρια μου στου Σταυράκου, Μανουέλλα Παυλίδου με είχε γνωρίσει με τον ζωντανό μύθο πού λεγόταν Μελίνα Μερκούρη. Εκεί να δείτε γοητευτικό άνθρωπο. Εκεί να δείτε ζωντάνια, τσαχπινιά και ακτινοβολία.
Δούλεψα με την Μελίνα για τις εκλογές του ’81. Ήταν υποψήφια με το ΠΑΣΟΚ στην β’ Πειραιά, και μια και ήταν η περιοχή μου -και το πατρικό μου- ήμουν στο πλευρό της. Βγήκε πρώτη βουλευτής και βεβαίως έγινε υπουργός Πολιτισμού. Η πιο πετυχημένη υπουργός, μια και κανένας ανασχηματισμός δεν την άγγιξε. Με την Μελίνα συνεργάστηκα ακόμα δύο φορές για δύο θεατρικές παραστάσεις – μείναμε όμως φίλοι μέχρι τέλους.

Μία στο “Γλυκό πουλί της νιότης” του Τεννεσί Ουίλιαμς και σε μια παράσταση-αφιέρωμα στον Μπρεχτ. [οι αποκλειστικές φωτογραφίες δεξιά είναι απ τις πρόβες αυτής της παράστασης].

Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι για μένα όλα αυτά ήταν λίγο πολύ «μαγικά». Ήμουν σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Από το καμαρίνι της Μαρινέλλας, στο σπίτι της Μελίνας, κι’ απ’ το Λονδίνο με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, στο Κολωνάκι με την Ειρήνη Παπά. Να επισκέπτομαι τον Γιάννη Τσαρούχη στο Μαρούσι και να μιλάω με τον Μάνο Χατζιδάκι στον Μαγεμένα Αυλό! Πραγματικά η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων… και χωρίς ακόμα να ‘χω γνωρίσει την ίδια την Αλίκη.
Μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα είχα γίνει φίρμα στο χώρο των δισκογραφικών εταιριών και τώρα με ζήταγαν από την CBS (νυν SONY) με τον διπλάσιο μισθό από αυτό πού έπαιρνα στην POLYGRAM. Έπαιρνα δηλαδή 35.000δρχ. και μου έδιναν 70.000. Ουάου!!!! [Ενοίκιο βέβαια πλήρωνα 5.000, για να καταλάβετε τις αντιστοιχίες].
Και την έκανα. Πήγα, για ένα μόνο χρόνο υπεύθυνος γραφείο τύπου Ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου. Δούλευα λοιπόν από την μια για τον Michael Jackson και το Thriller, τους Police, τον Bryan Adams, την Bonnie Tyler και διάφορους άλλους, και από την άλλη για τον Πανταζή, την Αντζελα Δημητρίου, τον Αγγελο Διονυσίου αλλά και για τον Θάνο Μικρούτσικο ή τον Βλάση Μπονάτσο. Ήταν η εποχή πού η CBS έφτιαχνε το ρεπερτόριο της και δεν είχε ακόμα σαφή εικόνα του τι ήθελε να κάνει.

ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Εκείνη την εποχή λοιπόν, η Ζωή Λάσκαρη πού ήθελε να επανέλθει στο θέατρο με το μιούζικαλ Οι άντρες προτιμούν τις ξανθιές ζήτησε να με γνωρίσει για να αναλάβω την προβολή του έργου και την δική της. Και δέχτηκα.
Η φωτογράφηση πού της έκανα και γενικά η προβολή της στα τότε μέσα, ήταν εντυπωσιακή. Εξώφυλλα, συνεντεύξεις, σχόλια… και το θέατρο γέμισε!!! Και εγώ πια ήμουν γνωστός και στο χώρο του θεάτρου. Μου έκαναν συνεντεύξεις και συζητούσαν για μένα τις νύχτες στα σαλόνια. Με την Ζωή περάσαμε πολύ ωραία για μερικά χρόνια, δουλεύοντας και κάνοντας παρέα. Αμέτρητες οι ωραίες στιγμές, τα ξενύχτια, τα πάρτι και οι βραδιές στο Εργοστάσιο του Μελετόπουλου στην Βουλιαγμένης, με τον Δαβαράκη στην πόρτα.

Το τηλεφώνημα της Αλίκης Βουγιουκλάκη για να δουλέψουμε μαζί, με ενθουσίασε και συνεργαστήκαμε στο μιούζικαλ Αννυ, στο Βίκτωρ Βικτόρια και στην Εύθυμη χήρα τόσο πού αποφάσισα να αφήσω την δισκογραφία και να ασχοληθώ με το γραφείο τύπου διαφόρων καλλιτεχνών. Άρχιζε μια νέα φάση στη ζωή μου και ήθελα να την ζήσω.
Ήθελα να γίνω manager, publicist ή ιμπρεσάριος όπως το έλεγαν κάποιοι. Είχα «πελάτες» τότε την Ζωή Λάσκαρη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την Μαρινέλλα, τον Φέρτη με την Ντενίση, τον Κώστα Βουτσά, τον Γιώργο Μαρίνο κ.α.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ’80, παράλληλα με ότι κάνω, συγχρόνως δουλεύω σε διάφορα έντυπα (με πιο μακρόχρονη συνεργασία στην Μανίνα), κάνω σκόρπιες εκπομπές στο κρατικό ραδιόφωνο και γενικώς αισθάνομαι κουρασμένος γιατί όλα αυτά που σας περιγράφω δεν ήταν ρόδινα. Υπήρχαν και κάποιοι πού δεν έβλεπαν με καλό μάτι την είσοδό μου στα πράγματα, και προσπαθούσαν να μου τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια.
Όταν λοιπόν γύρω στο 1985 με πήραν από την ΕΜΙ να αναλάβω την Αλέκα Κανελλίδου και μετά μου πρότειναν να πάω μόνιμα στην εταιρία σαν διευθυντής Δημοσιών σχέσεων Ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου το δέχτηκα. Το γραφείο μου στην ΕΜΙ ήταν σαν ένα καινούργιο καταφύγιο.
Ο Γιώργος Κυβέλος και ο Τάσος Φαληρέας ήθελαν να φτιάξουν από την αρχή την εταιρία με φρέσκα ονόματα όπως οι Φατμέ, ο Πανούσης, ο Μανώλης Ρασούλης, ένα καινούργιο ντουέτο Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, ο Χαριτοδιπλωμένος με το Lost in the night, κ.α. Για δύο χρόνια δούλεψα με πολύ μεγάλη όρεξη. Από τους Duran Duran και την Tina Turner, στον David Bowie και τους Pink Floyd και από την Πίτσα Παπαδοπούλου στον Πορτοκάλογλου και στον Πανούση. Θυμάμαι οι Φατμέ είχαν κυκλοφορήσει τότε το Ρίσκο και το Καλοκαιράκι και τους είχα κάνει τέτοιο publicity που δεν πίστευαν στα μάτια τους. Ακόμα μου το λέει ο Πορτοκάλογλου όποτε συναντιόμαστε.
Ευτυχισμένη στιγμή όταν έστειλα (πριν κυκλοφορήσει στην αγορά), την κασέτα των Κατσιμιχαίων στον Γιώργο Νταλάρα, ο οποίος ενθουσιάστηκε – όπως και εγώ – με τα Ζεστά Ποτά και τους πρότεινε συνεργασία, κάνοντας τους γνωστούς στο Πανελλήνιο.
Τον Σεπτέμβριο του 1987 μετακόμισα και πάλι στην PolyGram αυτή τη φορά σαν A&R manager ξένου ρεπερτορίου. Ήμουν όμως και ο μυστικός σύμβουλος του Βίκο Αντίππα στο Ελληνικό ρεπερτόριο. Εγώ ήμουν εκείνος πού τον έβαλε να αλλάξει εκ βάθρων την εικόνα την εταιρίας και να πάρει καλλιτέχνες σαν τον Διονύση Σαββόπουλο, τον Σταμάτη Σπανουδάκη, την Δήμητρα Γαλάνη, την Χαρούλα Αλεξίου, την Ελευθερία Αρβανιτάκη κ.α.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ ΤΕΛΟΣ

Μέχρι το 1992 ήμουν σ’ αυτή τη θέση, την οποία και άφησα γιατί η δισκογραφία δεν με κάλυπτε πια. Πάντα στις δουλειές πού έκανα, μόλις βαριόμουνα, ή διαπίστωνα ότι δεν είχα να τους δώσω άλλα ούτε και εκείνες, έφευγα. Ήθελα πάντα ότι έκανα να ήταν γεμάτο από ενθουσιασμό και όχι από βαρεμάρα.

Βεβαίως είχα ήδη ξεκινήσει για πρώτη φορά ζωντανό ραδιόφωνο στον Antenna και γνώριζα καινούργιες δόξες. Η εκπομπή μου Προσωπικές ιστορίες ήταν Νο1 σε ακροαματικότητα από όλα τα ραδιόφωνα. Συγχρόνως κάνοντας την μουσική επιμέλεια στους Απαράδεκτους άρχισε να μου μπαίνει το μικρόβιο της τηλεόρασης.

Στην δεκαετία του ’90 λοιπόν ασχολήθηκα με το ραδιόφωνο (10 χρόνια στο ΚΛΙΚ κάθε βράδυ 10-12 ) την τηλεόραση, ανακάλυψα τον Γιώργο Μαζωνάκη και ήμουν μάνατζερ του από το 1992 μέχρι το 1998. Επίσης για πρώτη φορά βρέθηκα να παίζω μουσική σε clubs. Ο άνθρωπος πού με έπεισε να παίξω, ήταν ο Τάσος Μελετόπουλος, ο οποίος τότε έφτιαχνε το ΑΤΟΜΟ στο τέρμα της Ερμού προς την Πειραιώς. Λέγαμε ότι ήταν τρελός πού έκανε club εκεί κάτω!!! Τότε οι περιοχές Γκάζι και Ψυρρή δεν υπήρχαν στον… χάρτη. Κι’ όμως το ΑΤΟΜΟ έσκισε. Μάζεψε όλη την «ψαγμένη» Αθήνα και εμένα πού μου άρεσε τελικά αυτή η επαφή με τον κόσμο, με έκανε να ξεκινήσω να παίζω μουσική σαν dj σε διάφορα club.

Όσο για τον Μαζωνάκη, τον είδα και τον άκουσα το καλοκαίρι του 1992 στην Παριζιάνα της Πάτρας και τον έφερα στην PolyGram. Πίστευα ότι αυτός ο πιτσιρικάς κάτι είχε. Και δεν έπεσα έξω. Από τότε πού ξεκίνησα να δουλεύω σαν μάνατζερ του μέχρι το 1998 πού ολοκληρώσαμε την συνεργασία μας, του έκτισα μια θαυμάσια καριέρα. Τον έκανα Platinum artist, με δικό του γκρουπ μουσικών και πρώτο όνομα. Ήταν ακόμα ένα στοίχημα πού ήθελα να κερδίσω. Να φτιάξω εξ αρχής ένα άγνωστο καλλιτέχνη και να τον φτάσω στην κορυφή.

NEW MILLENIUM

Η πρώτη δεκαετία του καινούργιου αιώνα, με βρίσκει πρώτον, εκτός Κλικ fm μια και πουλήθηκε, δεύτερον στην τηλεόραση και τρίτο, σκυμμένο στην γραφομηχανή μου να γράφω το πρώτο μου παιδικό βιβλίο.

Από το ΚΛΙΚ μετακομίσαμε στον BEST και μετά έμεινα εκτός ραδιοφώνου για μερικά χρόνια και πιστεύω ότι μου έκανε καλό. Γιατί όσο και αν σας φαίνεται περίεργο το να δουλεύεις από το 1990 μέχρι το 2004, κάθε βράδυ 10-12, σου τινάζει τη ζωή στον αέρα. Εγώ δηλαδή από τις 7 κάθε απόγευμα σταμάταγα τα πάντα και άρχιζα να προετοιμάζω την εκπομπή μου. Οι φίλοι μου με έχασαν, η κοινωνική μου ζωή πήγε περίπατο και το μόνο πού μπορούσα να κάνω ήταν ξενύχτι στα clubs.
Δεν μπορούσα να πάω σινεμά, θέατρο, εστιατόρια, συναυλίες, εκθέσεις ζωγραφικής ή πρεμιέρες λόγω της εκπομπής. Αποξενώθηκα από τους πάντες, και τα πάντα. Σκέφτομαι ότι ίσως να το χρειαζόμουν αλλά απ’ την άλλη ήταν σκληρό αυτό το καθημερινό και για 15 συνεχή χρόνια. Το ότι σταμάτησα το ραδιόφωνο θεωρώ ότι ήταν αναγκαίο, αλλιώς θα σάλταρα.
Εκμεταλλεύτηκα την αποχή μου απ’ τις καθημερινές μου υποχρεώσεις, ταξίδεψα αρκετά, είδα πολύ θέατρο που μου είχε λείψει, και ένα έκανα δύο μεγάλες περιοδείες σε διάφορες πόλεις, είτε για dj sets, είτε για παρουσιάσεις του βιβλίου είτε και για τα δύο μαζί (κάντε κλικ εδώ αν θέλετε να δείτε σε πόσες και σε ποιες πόλεις έχω ταξιδέψει για το βιβλίο μου). Φυσικά όπως καταλαβαίνετε με ενθουσίασε όλος αυτός ο ξεσηκωμός, γιατί είδα μέρη που δεν είχα ξαναπάει, ήρθα σε επαφή με πολύ κόσμο, γνώρισα νέους ανθρώπους και έμαθα καινούργια πράγματα. Έχω λοιπόν να σας πω ότι οι άνθρωποι εκτός Αθηνών, περνάνε καλύτερα, είναι πλήρως ενημερωμένοι, πιο ήρεμοι και σε ορισμένα πράγματα πιο ψαγμένοι και πιο φιλοσοφημένοι. Η Ελληνική επαρχία είναι αρκετά αυτόνομη – λίγο γκρινιάρα σε ορισμένες περιπτώσεις- αλλά κατά βάθος υγιής. Συνάντησα επί τέλους νέους ανθρώπους πού δεν θέλουν να έρθουν στην Αθήνα. Κάνουν τις δουλειές τους εκεί, είναι πετυχημένοι, ταξιδεύουν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και είναι μια χαρά ισορροπημένοι άνθρωποι.

Η συμμετοχή μου στα μουσικά talent show της τηλεόρασης με τρέλαναν λιγάκι, με αποδιοργάνωσαν, και με έμπλεξαν σε καταστάσεις και με ανθρώπους που σε άλλη περίπτωση δεν θα τους έλεγα ούτε καλημέρα, αλλά είπαμε: Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες!

Ίσως το μόνο καλό που προέκυψε απ’ όλη αυτή την ιστορία ήταν οι δύο εκπομπές που έκανα στον Antenna [Θεά τον έκανες τον μουσακά] και στο Alter [Στην βεράντα] που τις έκανα πολύ κέφι. Περισσότερες πληροφορίες για τις δύο αυτές εκπομπές θα βρείτε στο κεφάλαιο: Τηλεόραση.

Σήμερα, έχω τον δικό μου εκδοτικό οίκο, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ www.ekdoseistetragono.gr, εξακολουθώ να παίζω μουσική σαν dj, συνεργάζομαι με νέους καλλιτέχνες και συνεχίζω να γράφω.