Νίκος Μουρατίδης: “9 Δεκεμβρίου 2006. Η ημέρα που έκοψα ναρκωτικά, τσιγάρο, αλκοόλ και το ξενύχτι. Το τσιγάρο το ξανάρχισα γαμώτο”

Νίκος Μουρατίδης: “9 Δεκεμβρίου 2006. Η ημέρα που έκοψα ναρκωτικά, τσιγάρο, αλκοόλ και το ξενύχτι. Το τσιγάρο το ξανάρχισα γαμώτο” // fragilemag.gr

του Γιάννη Παναγόπουλου //

Είχαμε ραντεβού στις 12.00π.μ. Μπήκε στο εστιατόριο που είχαμε ραντεβού στις 12.45μ.μ χαμογελαστός. Αυτό το ύφος το κράτησε ζωντανό όταν κάθισε απέναντί μου. Το κράτησε ζωντανό και την επόμενη στιγμή. Όταν έβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα “Καρέλια” και τα άφησε στο τραπέζι. Και μετά; Μετά – και ξαφνικά – το πρόσωπο του Νίκου Μουρατίδη σοβάρεψε. Το χαμόγελο αντικαταστάθηκε από ένα πρόσωπο που κάθε τι πάνω του θύμιζε “απαίτηση”. Είπε: “Πάμε. Ακούω ερωτήσεις. Δουλειά δεν ήρθαμε να κάνουμε εδώ; Λέγε!” Στο ορκίζομαι, μόνο λίγα δευτερόλεπτα πριν, μπήκε στον χώρο του ραντεβού μας χαμογελώντας και ζητώντας συγνώμη που καθυστέρησε. Και δέκα λεπτά νωρίτερα, πριν μπει στο μαγαζί που είχαμε ραντεβού, όταν τον κάλεσα στο τηλέφωνο λέγοντας: “Ξέρεις, έχουμε συνέντευξη, έχεις αργήσει μίση ώρα” απάντησε σκέτα “Μόνο μισή;” Θέλεις δεν θέλεις ο Νίκος Μουρατίδης έχει ντύσει μέρος της ζωής σου, μου και μας. Μικρό μεγάλο, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως έχεις ακούσει τη μουσική και τις ατάκες του πριν “αιώνες” στον Klik FM. Μπορεί να έχεις χορέψει με κομμάτι που διάλεξε όταν έπαιζε μουσική στο θρυλικό κλαμπ “Άτομο”. Τον έχεις ακούσει να τα “χώνει” σε υποψήφιους τραγουδιστές και συνκριτές τάλεντ σόου που συμμετέχει. Τον έχεις διαβάσει – ακούσει να μιλά για το σεξ χωρίς ενοχές. Ίσως τον έχεις ακούσει να τα χώνει στον Σύριζα και την απογοήτευσή του για το κόμμα που ψήφισε, ανοιχτά στήριξε. Αυτή η συνέντευξη δεν είναι διαφορετική από τις άλλες που έχει δώσει ο Νίκος Μουρατίδης. Μόνο που εδώ αν πει: “Είμαι παγωμένος, δεν αισθάνομαι πια”, αντί για το κατάξανθο “Γιατί κύριε Μουρατίδη; Τι σας συμβαίνει;” η ερώτηση που θα έρθει είναι “Έχεις κατάθλιψη;” Πάμε; Πάμε! Λέγε!

-Θέλω να επιστρέψουμε στην εποχή που έβγαινες έξω σε κλαμπ σαν το “Αεροδρόμιο” και το “Εργοστάσιο”. Ήταν χώροι που έφεραν στην Αθήνα αυτό που πολλοί αναζητούσαν. Οι νύχτες να είναι καλύτερες από τις μέρες. Σ’ εκείνα τα κλαμπ έχω βρεθεί. Θέλεις να μου μιλήσεις για το πώς έζησες εσύ το όλο πράγμα;

-Μιλάς για τη δεκαετία του ’80. Πρώτα άνοιξε το Εργοστάσιο μετά το Αεροδρόμιο. Εκείνη η εποχή είχε όλη την τρέλα της δεκαετίας του ’80. Τελείωναν πράγματα ξεκίναγαν καινούρια. Άλλαζαν οι μουσικές. Άλλαζαν οι χώροι. Αλλάζαμε και εμείς. Το “Εργοστάσιο” ήταν το πρώτο αμιγώς κλαμπ της Αθήνας. Ήταν ο χώρος που ήρθε και άλλαξε τα πάντα. Εκεί μέσα έγινε της τρελής. Το μοναδικό μέρος που πήγε η Μελίνα Μερκούρη που δεν της άρεσαν τα κλαμπ. Με τον Τάσο (σ.σ. Μελετόπουλο) που άνοιξε εκείνα τα μαγαζιά ήμασταν κι είμαστε καλοί φίλοι. Και μάλιστα ήταν ο πρώτος που το 1992 με έψησε να παίξω μουσική στο κλαμπ “Άτομο” στην Ερμού. Σε έναν χώρο που σήμερα δεν υπάρχει, γκρεμίστηκε. Θυμάμαι τού είχα πει: “Mα δεν ξέρω να παίζω μουσική σε κλαμπ, παίζω μουσική μόνο στο ραδιόφωνο”.  Μου απάντησε: “Aυτά που παίζεις στο ραδιόφωνο θέλω να παίζεις και στο μαγαζί”. Έπαιξα δύο σεζόν. Σκίσαμε. Υπήρχε μια τρέλα τότε. Ακόμα και τα ναρκωτικά ήταν καλύτερα.

-Τα δοκίμασες όλα;

-Όλα μα όλα. Ήταν μια τρέλα που έζησα στο μάξιμουμ. Τώρα τα πάντα έχουν αλλάξει. Ακόμα και τα ναρκωτικά είναι μάπες. Σπανίζει να βρεις ελληνική φούντα. Και η κόκα είναι χάλια. Φτιαγμένη σε εργαστήρια. Το ecstasy είναι πλέον παρελθόν.

Για να διαβάσετε όλη τη συνέντευξη κάντε κλικ εδώ